האָניק־לעקעך
פֿאַר וואָס?
עס איז דאָ אַ מנהג צו באַקן אַ האָניק־לעקעך און בעטן איינער פֿון דעם אַנדערען "לעקעך".
דער ליובאַוויטשער רבי האָט אונדז דערציילט אַז אויב עס איז חלילה נגזר געוואָרן אויף עמעצן אַז ער זאָל דאַרפֿן אָנקומען צו "מתנת בשׂר־ודם", זאָל ער יוצא זײַן ידי חובֿה מיט דעם שטיקל לעקעך וואָס ער בעט.
און אַז דער געבער פֿון לעקעך איז דער רבי אַליין, קען ער זײַן זיכער אַז מיט דעם קומט ער אָפּ דעם עניין פֿון "מתנת בשר־ודם" און פֿון איצט אָן און ווײַטערַ וועט זײַן פּרנסה קומען צו פֿון אייבערשטן אַליין.
אַַ מעשׂה מיט "אַ לעקעך"
אַ מאָל, ערבֿ־יום־כּיפּור האָט דער רבי געטיילט לעקעך. צווישן אַלע מענטשן, איז געווען אַ קליין מיידעלע. דער רבי האָט איר געגעבן אַ שטיקל לעקעך און געזאָגט: "מאַך אַ ברכה און עס". דאָס מיידעלע האָט געענטפֿערט אַז זי וויל נישט עסן דעם לעקעך ווײַל זי וויל אַז איר מאַמע זאָל באַקומען אויך פֿון דעם. דער רבי האָט איר געגעבן נאָך אַ שטיקל לעקעך און געזאָגט אַז דאָס וועט זײַן פֿאַר איר מאַמען, אָבער דאָס ערשטע שטיקל לעקעך זאָל זי עסן איצט. און האָט מוסיף געווען אַז איר מאַמעס שטיקל זאָל געלייגט ווערן אין אַ פֿרישן לעקעך.
און אַזוי האָבן זיי טאַקע געטאָן. זיי האָבן געבאַקן אַ גרויסן לעקעך און אַרײַנגעמישט דעם רבינס לעקעך כּדי אַ סך ייִדן זאָלן זוכה זײַן צו עסן און געבענטשט ווערן מיט אַלע ברכות.