אַ לײַכטן תּענית!
מסכת תּענית ל, א
אמר רב יהודה אמר רב, כך היה מנהגו של רבי יהודה ברבי אילעאי ערב תשעה באב מביאין לו פת חריבה במלח ויושב בין תנור לכיריים ואוכל, ושותה עליה קיתון של מים ודומה כמי שמתו מוטל לפניו.
האָט רבֿ יהודה געזאָגט אין רבֿס נאָמען: אַזוי איז געווען דער מנהג בײַ ר' יהודהן דער זון פֿון ר' עילאי ערבֿ־תּשעה־באָבֿ, פֿלעגט מען אים ברענגען אַ טרוקן רעפֿטל ברויט אײַנגעטונקען אין זאַלץ און ער פֿלעגט זיצן צווישן דעם אויוון און דעם אייוועלע, און פֿלעגט טרינקען פֿון אַ שיסל וואַסער. און ער האָט אויסגעזען ווי איינער אַ געשטאָרבענער ליגט פֿאַר אים.
קיצור שולחן־ערוך, עבֿרי־טײַטש
נאָך מנחה, זעצט זיך יעדער איינער באַזונדער, נישט במזומן, עסן די סעודה מפֿסקת אויף אַ נידעריק בענקעלע אויף דער ערד. מע טאָר נישט עסן קיין צווייערליי געקעכטס נאָר ברויט מיט אַן איי און אַ שטיקל ברויט אײַנטונקען אין אַש. נאָך דער סעודה־המפֿסקת טאָר מען נישט עסן, סײַדן מע האָט אין זינען געהאַט צו עסן כּל־זמן עס איז נאָך טאָג.
שולחן־ערוך, אורח־חיים, תּקנב, ה
מען פֿירט זיך צו עסן לינדזן מיט האַרטע אייער. ווי אַ סימן פֿון אַבֿלות.